Wyszłam za mąż w wieku 25 lat. Po kilku latach mój mąż zaczął nazywać mnie leniwą. Mówił, że po urodzeniu córki biorę za dużo wolnego i że zarabiam tylko minimalną stawkę, mimo że zarabiam niewiele mniej niż on.
Wiele prawdy jest w powiedzeniu, że przed ślubem trzeba sprawdzić, czy syn jest przywiązany do matki. Od samego początku powinniśmy byli podejrzewać, że coś jest nie tak – ale ja byłam ślepa i głucha. Mój mąż ciągle podawał mi przykłady swojej matki. Uprawiała ogródek, pracowała w księgowości, miała dwoje dzieci i świetnie sobie radziła sama. A co ze mną? Pracowałam dorywczo, zmieniając się na różnych zmianach, a moje dochody pochodziły głównie z pracy na zlecenie.
Robiłam wszystko, co mogłam, aby być taka jak moja teściowa. Pomagałam jej w ogrodzie, sprzątałam dom, a kiedy córka zaczęła chodzić do szkoły, odrabiałam z nią lekcje. Niestety, sprawy jeszcze bardziej się skomplikowały. Musiałam znosić narzekania i być zależna od męża. Nie chciałam być rozwódką i pozbawić dziecko ojca.
Każdy wie, że im bardziej mu na to pozwalasz, tym bardziej będzie się wtrącał. Wyjaśniłam mojemu mężowi, że jestem zmęczona jedną pracą i nie mogę wykonywać drugiej. Powiedział, że skoro tak jest, to tyle samo pieniędzy ze swojej pensji przekaże rodzinie, a resztę zatrzyma dla siebie. Nasz związek stąpał po cienkim lodzie, a potem zupełnie się rozpadł. Ogólnie rzecz biorąc, niezgoda zaczęła się.
Odeszłam od męża, ponieważ był ciągle przygnębiony i ciągle dokuczał mi na temat swojej matki. Zrozumiałam, że tak dłużej być nie może. Moralizował na mój temat i narzekał, jak ciężkie jest życie, podczas gdy ona żyła wygodnie ze swoją nową rodziną. W końcu powiedział mi, że jeśli nie chcę znaleźć “normalnej” pracy, to on zamieszka z powrotem ze swoją matką. Na szczęście trzy lata później miał ten sam pomysł i oddał nam ją z powrotem. W tym czasie znalazłam inną pracę i przeprowadziłam się z dzieckiem do mieszkania; w międzyczasie przechodziliśmy przez skomplikowany rozwód. Nie było łatwo, mówię wam
