Obserwowałem ją – piękną, wysportowaną dziewczynę, uśmiechniętą, gotową przyjąć każdy dowcip, który rozpromieniał jej twarz jeszcze bardziej . Prawie nie mogłem uwierzyć własnym oczom, gdy pojawiła się na imprezie – ubrana w długą sukienkę w kolorze mięty, która ściśle przylegała do krągłości jej ciała, wyższa niż zwykle, ponieważ chodziła na wysokich obcasach.
Rozpuściła włosy, co rzadko jej się zdarzało; zwykle trzymała je w grubym warkoczu. Jej makijaż był wystarczający, by inni patrzyli jej w oczy. Na domiar złego przybyła w towarzystwie Daniela, swojego byłego chłopaka.
Bliscy wiedzieli o ich trudnym i długim związku. Inni znali tylko ten soczysty szczegół, że przez lata był żonaty z brzydką, zrzędzącą, czepliwą żoną. Stan cywilny Renaty zmieniał się – była singielką, potem podpisała akt małżeństwa, a teraz była szczęśliwie rozwiedziona. Nie widziałem jej od jakiegoś czasu i byłem bardzo ciekawy co wydarzyło się w jej życiu miłosnym.
Na moje pytające spojrzenie odpowiedziała z bezczelnym uśmiechem i szepnęła mi do ucha: “Żonaci mężczyźni kochają inaczej…”.
Do końca imprezy, o której mowa, nie dowiedziałem się niczego więcej, ale już następnego dnia zadzwoniłem do niej, by spotkać sie z nią w ulubionej kawiarni.
Było jasne, że mam poważne luki, które należy wypełnić.
Jej opowieść zaczęła się w miejscu, w którym zakończył się jej związek z Danielem. Odeszła od niego nie dlatego, że już go nie kochała. Nie dlatego, że przestał ją kochać dla innej. Po prostu Renata miała dość tego, że był żonaty, a ona nie. Od tego momentu zrobiło się ciekawie.
Postanowiła spróbować, czym jest małżeństwo.
Założyć białą suknię, zaprosić ludzi z bliska i daleka, udawać, że słucha tego, co mówi im urzędnik, którego nazywała papugą, powiedzieć “tak” i nawet się tym nie zdziwić.
Wykazała się zdrowym rozsądkiem i przełożyła ślub kościelny na kiedy indziej. Jej prawowitym mężem został przystojny, wykształcony, ambitny chłopak z pewnością siebie i zapleczem finansowym. Co więcej, nieustannie rzucał jej wyzwania , ponieważ był od niej o trzy lata młodszy.
Wiązała z tym przystojniakiem wielkie plany na życie, ale on nie dawał jej większych szans na ich spełnienie. Okazał się naprawdę utalentowany w jednej rzeczy – uprzykrzaniu życia tym, z którymi mieszkał.
Daniel nauczył ją być noszoną na rękach – dosłownie i w przenośni.
A młody nie rozpieszczał swojej żony, zamiast tego chciał ją wytresować. Daniel, żonaty mężczyzna z doświadczeniem w małżeństwie i poza nim, wiedział, jak okiełznać ją spojrzeniem, a młody postanowił zmierzyć z nią swoją siłę i policzyć swoje szczytowania w łóżeczku.
Daniel kochał ją nawet wtedy, gdy go zdradzała, choć był o to zazdrosny i zdecydował się z nią być, a mężczyzna, który został jej prawowitym mężem, też był o nią zazdrosny i by się przed tym uchronić, próbował ją upokorzyć.
Ten, którego była kochanką przez lata, dał jej szczęście, które mogło trwać pół życia, a młody mężczyzna miał inny talent – stopniowo rujnował jej życie, aż całkowicie je zrujnował.
Kiedy zdała sobie z tego sprawę, Renata powiedziała mu z uśmiechem, że go zostawia, nie dając mu ani minuty na zastanowienie się i reakcję – być może dla tego, by wreszcie zachował się jak dojrzały mężczyzna.
Nie wiem, jakie fluidy wysyłała Danielowi, ale już kilka tygodni później zaprosił ją na kolację – przy ich winie, przy ich ulubionej włoskiej kuchni, przy muzyce, do której zawsze tańczyli.
Renata nie nosi już tak obcisłych sukienek.
Zastąpiła je szerokimi kombinezonami, które mają dużo miejsca dla niej i dziecka, którego spodziewa się z Danielem. Kto z kim jest żonaty, kto z kim się rozwiódł, a kto nie – to irytujące szczegóły.
Ich miłość okazała się silniejsza od nich. Po wszystkich próbach uczuć, przez które przeszli, rzucili się w wir tej największej – wspólnego wychowywania dziecka!
