Siedem lat temu wyszłam za mąż. Pewnego dnia mąż dzwoni do mnie i mówi:
– Ugotuj coś pysznego! I to dużo! Jacek przychodzi dziś do nas!
Znowu jestem zdenerwowana! Dlaczego Jacek musi przychodzić cały czas? Nie mogę tego znieść i mówię:
– Ostatnio tu był, prawda? Znowu przychodzi?
– Tak, ma jakieś problemy z laptopem! Będziemy musieli na niego spojrzeć!
Jacek przyjechał do nas w piątek i wyjechał w niedzielę późnym wieczorem. Mam już tego serdecznie dość! Kiedy to wszystko się skończy? Po prostu nie mam siły, żeby to wszystko znieść. Jacek nie jest synem mojego męża. W ogóle jest dla niego nikim. To tylko dziecko jego pierwszej żony z pierwszego małżeństwa.
Mój mąż ożenił się ze swoją byłą żoną, gdy Jacek miał 3 lata, i wychowywał go do 17 roku życia. Rodzony ojciec Jacka nigdy nie pojawił się w jego życiu, więc mój mąż zastąpił mu ojca. Chociaż tak naprawdę nie jest jego ojcem.
Nie lubię, jak Jacek nazywa go tatą. Mieszkamy w mieszkaniu, które kupiliśmy biorąc kredyt hipoteczny. Mamy ośmiomiesięcznego synka.
Długo nie mogłam znaleźć mężczyzny na życie. To było tak, jakby ciążyła nade mną jakaś klątwa. Zarówno sama spotykałam się z mężczyznami, jak i byłam im przedstawiana. Jednak na drugą randkę ze mną nikt nie przychodził. Nie rozumiałam, co jest ze mną nie tak. Wydawałam się miła, z poczuciem humoru i rozmowna.
Z mężem szybko znaleźliśmy wspólny język, było nam ze sobą bardzo dobrze. Za to moja mama była całkowicie przeciwna temu, żebym wyszła za niego za mąż. Po pierwsze, był ode mnie starszy, a po drugie, był już żonaty.
W swoim pierwszym małżeństwie mój mąż mieszkał ze swoją żoną przez 14 lat, a potem stali się sobie obcy i rozwiedli się. Kiedy mój mąż ożenił się ze swoją pierwszą żoną, prosił ją o wspólne dziecko. Ale ona stanowczo odmówiła. Po tym, jak ojciec Jacka ją zostawił, w ogóle nie ufała mężczyznom, więc bała się mieć kolejne dziecko. Mimo że był bardzo odpowiedzialny i godny zaufania. Może właśnie dlatego mój mąż tak bardzo przywiązał się do Jacka. Traktował go jak własnego syna i był nawet bardziej zaangażowany w jego wychowanie niż jego matka.
Bardzo kocham mojego męża. Jest poważny, inteligentny i przyzwoity. Zaraz po ślubie zaszłam w ciążę. Bardzo się ucieszyliśmy z tej wiadomości. Mój mąż miał oszczędności, więc zainwestował te pieniądze w ładne mieszkanie z dwiema sypialniami w prestiżowej okolicy. Brakującą kwotę pokryliśmy kredytem.
Teraz on utrzymuje mnie i dziecko, spłaca kredyt hipoteczny. A ja zostaję w domu z synem.
Miałam wielką nadzieję, że mąż będzie mi dużo pomagał przy dziecku. Ale on spędza z dzieckiem bardzo mało czasu. Nie wykazuje żadnej inicjatywy. Nie odmawia mi pomocy, ale o wszystko trzeba prosić. Proszę go, aby zwracal uwagę na naszego syna, bawił się z nim, pomagał mi go kąpać, karmić. On sam z siebie nic nie robi. Moja mama mówi:
– No pewnie! W wieku 46 lat nie zostajesz ojcem, zostajesz dziadkiem! Czego ty od niego chcesz?
A on i Jacek są nierozłączni. Jacek jest studentem. Razem grają w gry komputerowe i razem jeżdżą na ryby. Ciągle mają wiele wspólnych tematów do rozmów i ciągle się spotykają. Mój mąż o wiele lepiej bawi się z Jackiem niż z naszym małym synkiem.
Z drugiej strony Jacek ma 21 lat. Dużo je. Wydaje mi się, że jego mama w ogóle go nie karmi i dlatego tak dużo je w naszym domu. Je wszystko!
Próbowałam porozmawiać o tym z mężem, a on mówi:
– Żal ci tego jedzenia? Kup dwa kurczaki i ugotuj! Mamy pieniądze! Zarabiam wystarczająco dużo!
Oczywiście mój mąż też cały czas pomaga finansowo Jackowi.
Strasznie mnie to złości. Rozumiem, że Jacek nie potrafi zarządzać pieniędzmi. Ale mimo to nie mogę pogodzić się z tym, że w zasadzie pomaga cudzemu dziecku. Skąd mam wziąć siłę, żeby to wszystko wytrzymać? Kiedy to wszystko się skończy? Może kiedy Jacka już nie będzie? Ale kiedy to będzie…
