Minęło 11 lat, odkąd moja córka wyszła za mąż. Od razu polubiłam jej męża – był mądry, wykształcony i dość uprzejmy. Kiedy Marta została jego żoną, nie mogłam być bardziej szczęśliwa. Rok później zostałam babcią, co jeszcze bardziej mnie uszczęśliwiło. Ponieważ ze względów zdrowotnych odchodziłam na emeryturę, moja córka zaproponowała, żebym zamieszkała z nimi. Powiedziała, że będzie potrzebowała pomocy w opiece nad dzieckiem. Z radością przyjęłam ich ofertę i zamieszkałam z nimi.
Przez dziesięć lat bardzo ciężko pracowałam w domu. Gotowałam jedzenie, prałam ubrania, sprzątałam podłogi i szafy – wszystko po to, aby Marta i Piotr czuli się dobrze i mogli skupić się na pracy. Pewnego dnia przekazali mi złe wieści.
Z dziećmi na wakacje jeżdżą. Beze mnie. Oni chcieli odpocząć od mnie. Przez tyle lat traktowali mnie jak niańkę. Nie mogę powstrzymać się od płaczu.
