Pasażerowie przychodzili i odchodzili. Szukali swoich pociągów i krzątali się. Tylko ona siedziała i nie ruszała się. Stara kobieta w czerni zdawała się nawet nie oddychać.
Stacja była prawie pusta. Ludzi było niewielu. A ona nadal się nie ruszała. Od czasu do czasu wstrząsał nią wewnętrzny płacz, wzdychała ciężko i modliła się dalej.
Nie zwracała się do nikogo o pomoc. Zamknęła się w swoim świecie, jakby na coś czekała. Czasami spoglądała na drzwi wejściowe, próbując dostrzec w nich znajomą sylwetkę. Ale nikogo tam nie było.
Był ranek. Stara kobieta nie zmrużyła oka przez całą noc. Widocznie myśli nie dawały jej spać. Siedziała cierpliwie w swoim kącie i wpatrywała się w jeden punkt.
Kilka godzin później do poczekalni weszła młoda kobieta z dwójką małych dzieci. Usiedli obok staruszki i zaczęli jeść. Dzieci wpatrywały się w babcię i próbowały ją zagadnąć. Jedno z nich nawet pogłaskało ją po głowie. Starsza kobieta uśmiechnęła się, a jej oczy napełniły się łzami. Pogłaskała dziecko po plecach i wytarła mu brudny nos.
Młoda kobieta zauważyła to, podała jej kanapę i powiedziała:
– Na kogo pani czeka?
– Na nikogo – odpowiedziała kobieta i ciężko westchnęła.
Młoda kobieta zorientowała się, że coś tu jest nie tak, i zaczęła wypytywać staruszkę. Dzieci otoczyły babcię, a ich matka chłonęła każde słowo nowej znajomej. Kiedy starsza kobieta odważyła się mówić, wylała z siebie ból:
– Boże, przebacz mu. Mój syn… Moja krew… Zostawiłam go tutaj… Oszukałam go… Zmiłuj się nad nim, Boże. To nie jest jego wina.
Młoda matka posłuchała starej kobiety i pobiegła do kasy. Ludzie rozstąpili się, aby mogła kupić bilet dla babci.
– Ty będziesz moją matką, a ja będę twoją córką. Teraz będziemy mieszkać razem, nie mam nikogo – powiedziała dziewczyna.
Stacja była świadkiem wielu spotkań i rozstań. Nie należy wątpić w prawdziwość tej historii, ponieważ sama byłam świadkiem łączenia się tej rodziny.
