Wyszłam za mąż, mając zaledwie osiemnaście lat. Mój mąż był ode mnie starszy o dwadzieścia lat i to właśnie ta różnica wieku mnie pociągała. Był dojrzały, odpowiedzialny i dawał mi poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo potrzebowałam. W krótkim czasie urodziła nam się córka, a niedługo potem syn. Nasze życie wydawało się spokojne i stabilne, a ja z jego wsparciem zdołałam skończyć studia, czego wcześniej nawet nie mogłam sobie wyobrazić. Byłam dumna z tego, co udało nam się osiągnąć. Jednak pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Kiedy nasz syn miał trzy lata, mój mąż oznajmił, że wyjeżdża na kilka dni. Nie wzbudziło to moich podejrzeń – zawsze ufałam jego słowom. Ale zamiast wrócić, po prostu zniknął. Nie zostawił nawet krótkiej notatki. Próbowałam się do niego dodzwonić, ale jego telefon był wyłączony. Dni zamieniły się w tygodnie, tygodnie w miesiące, a ja coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że już nie wróci.
Na początku czułam się całkowicie zagubiona. Płakałam nocami, nie wiedząc, jak poradzę sobie sama z dwójką dzieci. Nie miałam nikogo, komu mogłabym powierzyć opiekę nad nimi, więc nie mogłam podjąć pracy. Alimenty, które płacił mój mąż, były śmiesznie małe – ledwo starczały na podstawowe potrzeby. Byłam zmuszona oszczędzać na wszystkim i czasami zdarzało się, że brakowało mi nawet na jedzenie. Gdy mój syn dostał miejsce w przedszkolu, udało mi się znaleźć pracę. Nie było łatwo, ale małymi krokami zaczęłam stawać na nogi.
Pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie, mój mąż wrócił. Stał w drzwiach, z bukietem kwiatów w ręku, i prosił o przebaczenie. Twierdził, że popełnił błąd, że zrozumiał, jak bardzo nas kocha, i że chce wrócić do rodziny. Patrząc mu w oczy, poczułam gniew i rozczarowanie. Powiedziałam mu wprost: „Nauczyliśmy się żyć bez ciebie. Ani razu nie pomyślałeś o dzieciach, gdy cię nie było. A teraz wracasz z przeprosinami? Odejdź i nie wracaj do naszego życia.” Widziałam, jak jego twarz zmienia się z nadziei w rozgoryczenie, ale nie żałowałam swoich słów.
Miesiąc później dostałam wezwanie do sądu. Mój mąż postanowił walczyć o prawa do opieki nad dziećmi. Próbował mnie zdyskredytować, przekonywał, że to on jest lepszym rodzicem, ale sąd nie dał się na to nabrać. Wszystkie argumenty były po mojej stronie, a dzieci zostały ze mną. Dopiero pół roku później dowiedziałam się, dlaczego tak nagle chciał wrócić. Okazało się, że jego ojciec sporządził testament, w którym zapisał majątek naszym dzieciom. Mój mąż sądził, że pogodzenie się ze mną pozwoli mu mieć nad tym kontrolę. Nic z tego. Został z niczym.
Mimo że ten rozdział w moim życiu jest już zamknięty, wciąż pamiętam tamte ciężkie dni. Pamiętam, jak musiałam dzielić się kawałkiem chleba z dziećmi i głodować, żeby one miały co jeść. Te doświadczenia nauczyły mnie, że jestem silniejsza, niż myślałam, i że mogę przetrwać wszystko. Dziś patrzę w przeszłość bez żalu, ale z lekcją, którą zabrałam na przyszłość.
