Wyszłam za mąż, gdy miałam 18 lat. Mój mąż Piotr spodobał mi się, ponieważ był dla mnie taki miły i delikatny. Mówił do mnie miło, a ja się w nim po prostu zakochałam. Rok później urodziła się nasza córka Asia, a po niej syn Karol. Zawsze mnie wspierał i pomagał mi we wszystkim. Dzięki jego pomocy stanęłam na nogi i skończyłam studia. Kiedy nasz najmłodszy syn skończył 3 lata, mój mąż spakował swoje rzeczy i zniknął z naszego życia na zawsze.
Często płakałam, nie wiedząc, jak dam sobie radę sama z dwójką dzieci. Nie miałam żadnej pomocy i z tego powodu nie mogłam pracować. Alimenty wynosiły tylko 500 zł, więc nie wiedziałam, jak je utrzymam. Ale potem moja córka zaczęła chodzić do szkoły, a syn do przedszkola, więc w końcu mogłam wrócić do pracy. Było ciężko, ale jakoś sobie radziliśmy.
Wtedy pojawił się mój mąż, błagał o przebaczenie i chciał wrócić do domu, ale ja mu wtedy powiedziałam: “Nie przyjmę cię z powrotem”.
Miesiąc później wytoczył mi proces o opiekę nad dziećmi, licząc na ich odzyskanie; oczywiście przegrał tę sprawę, a Asia i Karol zostali ze mną.
Minęło sześć miesięcy, odkąd dowiedziałam się, dlaczego mój mąż chciał się pogodzić. Jego ojciec sporządził testament, zostawiając wszystko naszym dzieciom, ale Piotr nie został z niczym. Teraz to wszystko jest już przeszłością, ale wciąż pamiętam, jak ciężko było dzielić się z dziećmi kawałkiem chleba i tygodniami chodzić głodnym.
